أَبِی عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: قُلْتُ لَهُ مَا الْعَقْلُ قَالَ مَا عُبِدَ بِهِ الرَّحْمَنُ وَ اکْتُسِبَ بِهِ الْجِنَانُ قَالَ قُلْتُ فَالَّذِی کَانَ فِی مُعَاوِیَةَ فَقَالَ تِلْکَ النَّکْرَاءُ تِلْکَ الشَّیْطَنَةُ وَ هِیَ شَبِیهَةٌ بِالْعَقْلِ وَ لَیْسَتْ بِالْعَقْلِ.[1]
طبق این حدیث، عقل چیزی است که اگر کسی آن را داشته باشد، خداوند را عبادت و بهشت را کسب می‌کند.
راوی از امام می‌پرسد، آن چیزی که معاویه داشت چه بود؟
امام در جواب فرمودند: آن شیطنت بود، که شبیه عقل است ولی عقل نیست.
اگر این حدیث را بگذاریم کنار احادیث فضیلت خدمت به مومنان، کار عقلانی آن است که ما ایرانی‌ها، به جامعه‌ی شیعی خود خدمت کنیم تا به راحتی بهشت را به دست آوریم، نه اینکه کشورهای غیرمسلمانان را آباد کنیم. به عبارت دیگر، بسیاری از مهاجرت‌های ایرانی‌ها به کشورهای غیراسلامی، غیرعقلانی و جاهلانه است.
درباره این سایت